شورش یهودیان علیه هراکلیوس
From Wikipedia, the free encyclopedia
شورش یهودیان علیه هراکلیوس بخشی از جنگ ایران و روم شرقی (۶۲۸–۶۰۲) و آخرین تلاش جدی یهودیان برای به دست آوردن خودمختاری در سرزمین فلسطین قبل از دوران مدرن است.
پس از نبرد انطاکیه در سال ۶۱۳میلادی، شهربراز نیروهایش را از طریق استان پالستینا سکوندا یا فلسطین دوم به استان پالستینا پریما یا فلسطین اول هدایت کرد.[1]: 122 در سال ۶۱۴میلادی، شهربراز قیصریه دریایی، پایتخت اداری استان پالستینا پریما را تسخیر کرد.[2]: 206 ارتش ایران توسط نیروهای یهودی به رهبری نحمیا بن هوشیل و بنیامین از طبریه تقویت شد و در مدت کوتاهی بدون مقاومت اورشلیم فتح شد.[2]: 207 پس از چند ماه شورشی توسط مسیحیان رخ داد که طی آن نحمیا بن هوشیل و شورای شانزده نفره وی کشته شدند. مسیحیان توانستند مدت کوتاهی کنترل شهر را بدست بگیرند ولی نیروهای شهربراز شورش را سرکوب کردند.[2]: 69–71 [3][4]: 169 [2]: 207