قرارداد خرید و فروش ۱۹۷۳
From Wikipedia, the free encyclopedia
قرارداد خرید و فروش ۱۹۷۳ (انگلیسی: 1973 Sale and Purchase Agreement) یا قانون قرارداد الحاقی دوم به قرارداد شرکت ملی نفت ایران و شرکت آجیپمینراریا یک قرارداد ۲۰ ساله تحت فشار محمدرضاشاه بر روی کنسرسیوم نفتی بود که قرارداد کنسرسیوم ۱۳۳۳ را باطل کرد و شرکت ملی نفت ایران را تحت کنترل کامل نفت ایران قرار داد و ذخایر نفت کشور را ملی کرد. در سال ۱۹۷۵، شرکتهای نفتی غربی از این توافق شکایت کردند و خواستار مذاکره مجدد شدند که اولین بار در تاریخ بود که شرکتهای نفتی به جای کشورهای تولیدکننده نفت به دنبال مذاکره برای یک قرارداد نفتی بودند.
بر اساس این قرارداد که تاریخ اجرای آن ۳۰ اسفند ۱۳۵۲ تعیین شده بود و مدت آن بیست سال بود، شرکت ملی نفت ایران علاوه بر مالکیت مطلق تأسیسات و ذخایر نفتی، کنترل کامل عملیات صنعت نفت را در اختیار داشت. حوزه قرارداد شامل اکتشاف، توسعه، سرمایه گذاری، تولید، پالایش و حمل و نقل نفت خام، گاز و فرآورده های نفتی و کنسرسیوم صرفاً خریداران نفت و مشتریان ممتاز شرکت ملی نفت شد.[1]