ناشایست برای زندگی
From Wikipedia, the free encyclopedia
ناشایست برای زندگی (آلمانی: Lebensunwertes Leben) مناطق مسکونی برای نازیها تفکیک شده بود و بنا بر منطق رژیم نازی مناطق تعیین شده حق زندگی نداشتند. افرادی که محکوم به مرگ شده بودند معمولاً به شیوه اجباری یا با فریب دادن سرپرستانشان مورد تعرض دولتی قرار میگرفتند. این سیاست روی افرادی که با مشکلات جدی پزشکی مواجه بودند یا افرادی که همخوان با سیاست نژادی آلمان نازی نبودند، به شدت دست دوم واز دور خارج تلقی میشدند. این ایده مؤلفه مهمی از ایدئولوژی نازیسم را شکل داده بود که درنهایت منجر به هولوکاست شد.[1] به شکلی شبیه به مفهوم "موجودی مادون انسان" شبه انسان و مادون بشر است، زیرا همه "زیرمجموعه هاً بیارزش زندگی نمایندگی را میکنند (برای مثال بردهها برای کار بردهداری مفید بودند).
برنامه مرگ آسان بهطور رسمی در سال ۱۹۳۹به تصویب رسید و با تصمیم شخصی آدولف هیتلر به اجرا درآمد. این برنامه وسیع که با کد عملیاتی تی ۴ آغاز شد رسماً در سال ۱۹۴۱ به پایان رسید، و آن هنگامی بود که اعتراضات عمومی سبب توقف برنامه شد، و با انجام برنامه ۱۳ و ۱۴ که علیه زندانیان اردوگاههای کار اجباری اعمال شد به پایان رسید.[2][3][4]