نقطه اشتعال
From Wikipedia, the free encyclopedia
نقطهٔ اشتعال یا درخش[1] (به انگلیسی: Flash point) پایینترین درجهٔ دمایی است که در آن از ماده، بخاری قابل احتراق ساطع میشود. اندازهگیری نقطهٔ اشتعال نیازمند یک منبع احتراق است. با خارج کردن منبع احتراق از محل، بخار یادشده آتش نخواهد گرفت. نقطهٔ احتراق نیز پایینترین دمایی است که در آن از ماده بخاری قابل احتراق ساطع میشود و حداقل برای پنج ثانیه میسوزد.
نبایستی نقطهٔ اشتعال را با دمای خودآتشگیری اشتباه گرفت. در دمای خودآتشگیری نیازی به منبع احتراق وجود ندارد. نقطه احتراق، دمای بالاتری است که در آن بخار پس از احتراق به سوختن ادامه میدهد. نه نقطهٔ اشتعال و نه نقطه احتراق، به دمای منبع احتراق که بسیار بالاتر است وابسته نیستند.
از نقطهٔ اشتعال به عنوان ویژگی توصیفی مواد سوختنی مایع استفاده شده و از آن به جهت توصیف خطرات اشتعال پذیری مایعات استفاده میکنند. نقطهٔ اشتعال هم به مایعات قابل اشتعال و هم به مایعات قابل احتراق اشاره دارد؛ و برای هرکدام استانداردهای متفاوتی تعریف شدهاست. مایعاتی با نقطهٔ اشتعال کمتر از ۵/۶۰ درجه سانتیگراد، بسته به استانداردی که اعمال میگردد قابل اشتعال، و مایعاتی با نقطهٔ اشتعال بالای این دما قابل احتراق تلقی میگردند.