هوشنگ گلشیری
ژورنالیست و نویسنده ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
هوشنگ گلشیری (۲۵ اسفند ۱۳۱۶[1] – ۱۶ خرداد ۱۳۷۹[2]) نویسندهٔ ایرانی و سردبیر مجلهٔ کارنامه بود. مورّخان ادبی وی را از تأثیرگذارترین داستاننویسان معاصر زبان فارسی دانستهاند.[3][4]
اطلاعات اجمالی هوشنگ گلشیری, زاده ...
هوشنگ گلشیری | |
---|---|
زاده | ۲۵ اسفند ۱۳۱۶ اصفهان، ایران |
درگذشته | ۱۶ خرداد ۱۳۷۹ (۶۲ سال) تهران، ایران |
آرامگاه | امامزاده طاهر، کرج، ایران |
پیشه | نویسنده، روزنامهنگار |
ملیت | ایرانی |
کتابها | شازده احتجاب، آینههای دردار، جُبّهخانه، جننامه، برهٔ گمشدهٔ راعی |
همسر(ها) | فرزانه طاهری |
فرزند(ان) | غزل، باربد |
خویشاوندان | احمد گلشیری (برادر) سیامک گلشیری (برادرزاده) |
امضا | |
جوایز
|
بستن
گلشیری کارش را با آموزگاری در روستاها و سپستر در اصفهان آغاز کرد. او با نگارش رمان کوتاه شازده احتجاب در اواخر دههٔ ۱۳۴۰ خورشیدی به شهرت فراوانی رسید. این کتاب را یکی از قویترین داستانهای ایرانی خواندهاند.[1] از سال ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۷ به دعوتِ بهرام بیضایی در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران استادی کرد.[5] پس از انقلاب با تشکیل جلسات هفتگی داستانخوانی و نقد داستان از سال ۱۳۶۲ تا پایان عمر خود نسلی از نویسندگان را پرورش داد که در دههٔ هفتاد ۱۳۷۰ به شهرت رسیدند.[1] او همچنین عضو کانون نویسندگان ایران و از بنیانگذاران حلقه ادبی جُنگ اصفهان بود.[6]