پذیرش در اتحادیه
From Wikipedia, the free encyclopedia
فقره (یا بند) پذیرش در اتحادیه (Admission to the Union) از قانون اساسی ایالات متحده آمریکا، که همچنین از آن به عنوان «فقره پذیرش ایالات»[persian-alpha 1] جدید به اتحادیه نیز یاد میشود، در ماده ۴، بخش ۳، فقره ۱ یافت شده و کنگره ایالات متحده را مجاز میکند که ایالات جدید را (علاوه بر ۱۳ ایالتی موجود در اتحادیه پس از نافذ شدن قانون اساسی) نیز در این اتحادیه بپذیرد. قانون اساسی آمریکا در ۲۱ ژوئن ۱۷۸۸ در ۹ ایالتی که آن را تصویب کرده بودند، نافذ شد و حکومت فدرال ایالات متحده آمریکا در ۴ مارس ۱۷۸۹ فعالیت خود را طبق آن آغاز کرد (که در آنزمان در ۱۱ ایالت از ۱۳ ایالت نافذ بود).[1] پس از آن، ۳۷ ایالت عضویت اتحادیه را کسب کردند و هر ایالت جدید طبق قانون اساسی ایالات متحده آمریکا با ایالات از قبل موجود، دارای حقوق برابر و مساوی اند.[2]
از جمله ۳۷ ایالت پذیرفته شده به عضویت کنگره ایالات متحده آمریکا، همهٔ آنها جز ۶ ایالت در قلمروی موجود و گنجانیده شده آمریکا شکل گرفتهاند. ایالتی که اینگونه ایجاد میشود، ممکن است تمام یا قسمتی از قلمرو را دربرگیرد. وقتیکه مردم یک قلمرو یا یک منطقه به جمعیت کثیر مبدل شوند و علاقهمندی خود را به منظور شکلگیری ایالت به دولت فدرال آمریکا اعلام کنند، در بسیاری موارد، کنگره قانون تفویضی را تصویب میکند که به مردم آن قلمرو یا منطقه صلاحیت میدهد تا قانون اساسی ایالت پیشنهادی را به عنوان یک مرحلهٔ ورود به اتحادیه تدوین نمایند. هرچند، کاربرد قانون تفویضی در تاریخ امر معمولی بود، ولی چندین ایالت بدون آن مجوز ورود به اتحادیه را بهدست آوردند.
در بسیاری موارد، قانون تفویضی مکانیزمِی را تشریح میکند که بهوسیله آن قلمرو پس از تصویب قانون اساسی و انتخاب افسران ایالت، به مثابه یک ایالت پذیرفته میشود. هرچند کاربرد اینگونه قانون یک رویکرد تاریخی است، اما چندین قلمرو پیشنویس قوانین اساسی را برای ارائه به کنگره ترتیب نمودند که فاقد قانون تفویضی بود و سپس به اتحادیه پذیرفته شدند. طرح جامع برای این روند از سوی قانون اراضی سال ۱۷۸۴ و قانون شمال غربی سال ۱۷۸۷ ایجاد شد که هر دوی آن پیش از قانون اساسی ایالات متحده آمریکا بودند.
بند ورود ایالات جدید به اتحادیه، تشکیل ایالات جدید را از ایالات موجود بدون رضایت تمامی ایالات مربوطه و کنگره ایالات متحده آمریکا منع میکند. هدف اصلی آن هشدار این بود تا برای ایالات شرقی که هنوز ادعای مالکیت زمینهای غربی (چهار ایالت وجود داشت؛ کنتیکت، جورجیا، کارولینای شمالی و ویرجینیا) را در سر داشتند، دربارهٔ ایالتهای غربی به آنها حق وتو دهد که آیا میتوانند به ایالت تبدیل شوند یا خیر.[3] هر زمانیکه پیشنهاد تقسیمبندی یک ایالت یا ایالات صورت میگرفت، فقره مزبور همان مسئله را مکرراً بیان مینمود.