پیمان منع گسترش سلاحهای هستهای
معاهده بینالمللی برای جلوگیری از گسترش سلاحهای هستهای / From Wikipedia, the free encyclopedia
پیمان منع گسترش سلاحهای هستهای (به انگلیسی: Treaty on the Non-Proliferation of Nuclear Weapons) یا معاهده عدم اشاعه یا به اختصار انپیتی (به انگلیسی: Non-Proliferation Treaty or NPT)، در دوران جنگ سرد، در ژانویه ۱۹۶۷ میلادی برابر با ۱۳۴۷ خورشیدی، به صورت محدود بین چند کشور جهان منعقد شد. این پیمان کشورهای جهان را به دو طبقه برخوردار (کشورهای دارای سلاح هستهای) و غیربرخوردار (کشورهای فاقد سلاح هستهای) تقسیم میکند.[1]ایران نیز دومین کشور آسیایی پس از ژاپن بود که بدستور محمدرضا پهلوی شاه وقت ایران این معاهده را امضا کرد.
نام بلند:
| |
---|---|
تاریخ امضا | ۱ ژوئیه ۱۹۶۸ |
مکان امضا | نیویورک، ایالات متحده آمریکا |
تاریخ اجرا | ۵ مارس ۱۹۷۰ |
شرط اجرا | تصویب شده توسط اتحاد جماهیر شوروی، بریتانیا، ایالات متحده و ۴۰ دولت امضا کننده دیگر. |
گروهها | ۱۸۹ (فهرست کامل) امضا نکردهها: هند، اسرائیل، پاکستان، سودان جنوبی |
ضامن | دولت ایالات متحده آمریکا، بریتانیا و اتحاد جماهیر شوروی |
زبانها | انگلیسی، روسی، فرانسوی، اسپانیایی و چینی |
[[wikisource:Nuclear Non-Proliferation Treaty}|Nuclear Non-Proliferation Treaty}]] در ویکینبشته |
طبق تعریف کشورهای برخوردار، شامل کشورهایی هستند که تا پیش از اول ژانویه ۱۹۶۷ برابر با ۱۱ دی ۱۳۴۷ سلاح هستهای یا دیگر وسایل منفجره هستهای را تولید و منفجر کرده باشند طبق این تعریف چین، فرانسه، روسیه، انگلیس و آمریکا (اعضای دائمی شورای امنیت) بهطور رسمی دارای سلاح هستهای شدند. تا کنون ۱۸۹ کشور جهان با امضای آن به پیماننامه پیوستهاند. هند و پاکستان، سودان جنوبی و اسرائیل این پیماننامه را نپذیرفتهاند. کره شمالی نیز پس از نقض پیمان ایالات متحده در نهایت از این پیماننامه خارج شد. [نیازمند منبع]
طبق این معاهده کشورهای دارای سلاح هستهای نباید بهطور مستقیم یا غیرمستقیم به کشورهای غیر برخوردار در راه تحصیل این سلاح کمک کنند و کشورهای غیربرخوردار متعهد میشوند تا در این راه تلاش نکنند، هر چند به موجب ماده ۴ برخوردارها متعهد شدهاند که فناوری هستهای صلح آمیز را در اختیار غیر برخوردارها قرار دهند.[1]