گرشاسپنامه
کتابی از اسدی طوسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
گرشاسبنامه منظومهای حماسی است سرودهٔ اسدی طوسی در سدهٔ پنجم هجری قمری است. آنچنان که در سرآغاز این نوشته آمدهاست در سال ۴۵۸ هجری کار سرودن آن پایان گرفته و به ابودلف فرمانروای نخجوان پیشکش شدهاست.گرشاسپ نامه، به دلاوریهای گرشاسپ، پهلوان سیستانی (نیای بزرگ رستم) میپردازد که نامش با پهلوان ایران باستان گرشاسب پسر اثرط (به فارسی میانه سرید /srīd/، از اوستایی ثریتَ /θrita/) از تبار سام یکی است، گرچه جدا از یکسان بودن این نام و اینکه اسدی وی را اژدهاکش شناساندهاست همانندی دیگری میان اثر اسدی و دیگر نوشتههای اوستایی و پهلوی پیدا نمیشود.[1]
نویسنده(ها) | ابونصر علی بن احمد اسدی توسی |
---|---|
زبان | فارسی |
موضوع(ها) | تاریخ ایران باستان و حماسه ایران و دلاوریهای گرشاسپ پهلوان سیستان نیای بزرگ رستم |
این منظومه میان ۷۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ بیت دارد و در بحر متقارب (همچو شاهنامه) سروده شده و دربارهٔ دلاوریهای گرشاسب است. پایان سرایش نظم گرشاسپنامه در محدودۀ سال ۴۵۵ هجری قمری بودهاست.
جوهره محتوای گرشاسپنامه، ارزش سخن، پند و اندرز، و اهمیت دینداری است.[2]