Alférez
Asistente do rei na Idade Media / From Wikipedia, the free encyclopedia
Na Iberia medieval, un alférez foi un alto cargo na casa dun rei ou magnate orixinado ao redor do século X.[1] O termo deriva do árabe الفارس (al-fāris), que significa "cabaleiro", e foi comunmente latinizado como alferiz ou alferis, aínda que tamén se traduciu ao latín como armiger ou armementarius, que significa "armador". A conexión co porte de armas é visible en varios sinónimos latinos: fertorarius, inferartis e offertor. O cargo ás veces era o mesmo que o de abandeirado ou porta-estandarte.[1] O alférez foi xeralmente o seguinte oficial de maior rango despois do mordomo.[1] Xeralmente estaba ao cargo da mesnada (exército privado) do rei ou magnate, do seu séquito persoal de cabaleiros e quizais tamén da súa armería e da súa garda. Xeralmente seguiría ao seu señor na campaña e na batalla.
Nos reinos de Castela e León nos séculos XI e XII o cargo foi outorgado en xeral a mozos membros nobres da corte, moitas veces como preludio do ascenso ao rango de conde.[1] Sábese que Afonso VIII de Castela premiou ao seu alférez Álvaro Núñez de Lara coa concesión da vila de Castroverde por levar o seu estandarte na batalla das Navas de Tolosa.[2]
No Reino de Navarra nos séculos X e XI, o cargo de alférez cambiou de mans con maior frecuencia que outros, e tamén hai constancia de rotación. É o único oficio cortesán para o que se citan dous oficiais ao mesmo tempo: Fortún Jiménez e Ortí Ortiz foron ambos inferartes nunha carta de 1043.