Diacríticos do alfabeto latino
From Wikipedia, the free encyclopedia
O alfabeto latino coñeceu, antes no mundo occidental e máis tarde, tras os diferentes períodos de colonización, en todo o mundo, unha extensión xeográfica considerábel: ao longo da súa historia, foi conservado ou tomado en préstamo por numerosos pobos que se serviron del para escribiren a súa lingua. Foi destinado ao principio á lingua dos romanos, que xa non transcribía con demasiada fidelidade, polo seu número reducido de grafemas. As linguas que o empregaron deberon, para ampliar as posibilidades dunha transcrición máis fiel, ou ben proverse de novas letras, ou ben crear novas unidades unindo varias (como os dígrafos e as ligaduras), ou ben, finalmente, modificar letras xa existentes por medio de diacríticos.
Diacríticos |
---|
Os signos obtidos poden ser considerados como novos grafemas, incluídos no alfabeto da lingua, ou como variantes do grafema fundamental que os leva, sen formar parte do alfabeto. Esta distinción é moi importante para a clasificación alfabética das palabras dun dicionario. Así, no galego e no castelán, a letra con diacrítico ñ considérase como unha letra independente, situada tras o n, mentres que á, é, í, ó, e ú son considerados como variantes. En francés ningunha das variantes con diacrítico de e (a saber: é, è, ê e ë) se considera como distinta do e a efectos da clasificación alfabética.