Embargo dos Estados Unidos a Cuba
From Wikipedia, the free encyclopedia
Actualmente Estados Unidos impón un embargo comercial, económico e financeiro contra Cuba. Estados Unidos impuxo por primeira vez un embargo sobre a venda de armas a Cuba o 14 de marzo de 1958, durante o réxime de Fulgencio Batista. De novo o 19 de outubro de 1960 (case dous anos despois de que a Revolución cubana levara á deposición do réxime de Batista) os Estados Unidos puxeron un embargo sobre as exportacións a Cuba, salvo alimentos e medicamentos despois de que Cuba nacionalizara as refinerías de petróleo cubano de propiedade americana sen compensación e como resposta ao papel de Cuba na crise dos mísiles cubanos. O 7 de febreiro de 1962 estendeuse o embargo ata incluír case todas as exportacións.[1]
As referencias deste artigo non teñen un formato correcto. Podes colaborar editándoas como se indica nesta páxina. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
A data de 2018, o embargo cubano aplícase principalmente a través de seis estatutos: a Lei de comercio co inimigo de 1917, a Lei de asistencia ao exterior de 1961, a Normativa de control de activos cubanos de 1963, a Lei de democracia cubana de 1992, a Lei Helms-Burton de 1996 e a Lei de reforma e mellora das exportacións de sancións comerciais de 2000. O obxectivo declarado da Lei de democracia cubana de 1992 é manter sancións a Cuba sempre que o goberno cubano se negue a avanzar cara á "democratización e o maior respecto dos dereitos humanos". A Lei Helms-Burton restrinxiu aínda máis aos cidadáns dos Estados Unidos realizar negocios en Cuba ou con Cuba, e pon restricións a prestar asistencia pública ou privada a calquera goberno sucesor da Habana a menos e ata que se cumpran certas reclamacións contra o goberno cubano. En 1999, o presidente Bill Clinton ampliou o embargo comercial ao non permitir comerciar con Cuba ás filiais estranxeiras de empresas estadounidenses. No 2000, Clinton autorizou a venda de produtos "humanitarios" a Estados Unidos a Cuba.
En Cuba, o embargo chámase El bloqueo, "o bloqueo". A pesar do termo bloqueo, os Estados Unidos non realizan un bloqueo naval físico do país dende a crise dos mísiles cubanos en 1962.[2] Estados Unidos non bloquea o comercio de Cuba con terceiros: outros países non están baixo a xurisdición das leis internas dos Estados Unidos, como a Lei de democracia cubana (aínda que, en teoría, os Estados Unidos poderían sancionar aos países estranxeiros que comercian con Cuba, unha posibilidade que foi condenada pola Asemblea Xeral das Nacións Unidas como medida "extraterritorial" que contravén "a igualdade soberana dos Estados, a non intervención nos seus asuntos internos e a liberdade de comercio e navegación como parte fundamental para a realización de asuntos internacionais").[3] Cuba foi membro da Organización Mundial do Comercio (OMC) dende 1995.[4]
Máis aló das críticas dos dereitos humanos en Cuba, Estados Unidos mantén unha reclamación financeira de 6.000 millóns de dólares contra o goberno cubano. Un dos argumentos dos pro-embargo é que o embargo estadounidense é, en parte, unha resposta adecuada a estas reclamacións non atendidas.[5] O Grupo de traballo de América Latina sostén que os exiliados cubanoamericanos pro-embargo, cuxos votos son cruciais no estado estadounidense de Florida, impulsaron a moitos políticos a adoptar puntos de vista similares aos seus. Algúns líderes empresariais, entre eles James E. Perrella, Dwayne O. Andreas e Peter Blyth, opuxéronse ás opinións cubanoamericanas, argumentando que o libre comercio sería bo para Cuba e Estados Unidos.[6]
A data de 2019, o embargo, que limita ás empresas estadounidenses o comercio con intereses cubanos, segue en vigor e é o embargo comercial máis lonxevo da historia moderna. A pesar da existencia do embargo, Estados Unidos é o quinto maior exportador a Cuba (o 6,6% das importacións de Cuba proceden dos Estados Unidos).[7] Con todo, Cuba debe pagar en metálico todas as importacións, xa que o crédito non está permitido.[8]
A Asemblea Xeral das Nacións Unidas, leva aprobado cada ano dende 1992, unha resolución condenando o impacto continuo do embargo e declarando que viola a Carta das Nacións Unidas e do Dereito internacional. En 2014, de 193 países da Asemblea, 188 países votaron a favor da resolución non vinculante, Estados Unidos e Israel votaron en contra e as nacións insulares do Pacífico Palau, illas Marshall e Micronesia abstivéronse.[9][10] En 2017 foron 191 os votos a favor e 189 en 2018, sempre cos únicos votos a favor dos Estados Unidos e Israel.[11][12] Os grupos de dereitos humanos, incluída Amnistía Internacional, Human Rights Watch,[13] e a Comisión Interamericana de Dereitos Humanos[14] tamén foron críticos co embargo.