Գիտական հաղորդակցություն
From Wikipedia, the free encyclopedia
Գիտական հաղորդակցություն, գիտական գաղափարների առաջմղման գործընթացներն ու մեխանիզմներն են գիտական հանրության մեջ[1] և դրանից դուրս։ Այլ կերպ ասած՝ դա շրջապատող իրականության մասին գիտական գիտելիքների տարածումն է տարբեր ուղիներով՝ հասարակության տարբեր շերտերում[2]։
Գիտական հաղորդակցության կա երկու փուլ՝ ներքին և արտաքին։ Գիտական հաղորդակցության սկզբնական կամ ներքին փուլում հաղորդակցության սուբյեկտները գիտնականներն են և տեղկատվությունը տարածվում է գիտական համայնքի ներսում։ Երկրորդ փուլը՝ արտաքինը, բնութագրվում է գիտական հանրության առնչությամբ լայն լսարանի հետ։ Սա գիտական գիտելիքի վերածումն է զանգվածային գիտակցության, այլ կերպ ասած, գիտության մասսայականացման պրոցեսը[1]։