Նորվեգական գրականություն
From Wikipedia, the free encyclopedia
Նորվեգական գրականություն, նորվեգերենով կամ նորվեգական գրողների կողմից գրված գրականությունն է։ Նորվեգական գրականության պատմությունը գալիս է հեթանոսական էդիական և սկալդիական պոեզիայի ժամանակներից (9-10-րդ դարեր)։ Նորվեգական գրականության նախաքրիստոնեական ամենակարևոր հուշարձաններից են համարվում քարերի վրա արված ռունական արձանագրությունները, որոնք օգտագործվել են հեթանոսական պաշտամունքների ժամանակ։ Սկանդինավյան հնագույն գրական հուշարձաններն են «Կրտսեր Էդդա» և «Ավագ Էդդա», որոնք հավասարապես կապ ունեն նորվեգական, իսլանդական և դանիական գրականության հետ[1]։
14-19-րդ դարերում ընկած ժամանակահատվածը Նորվեգիայի գրականության մեջ այսպես կոչվող մութ ժամանակաշրջան էր։ Նորվեգիայում ծնված գրողները (օրինակ՝ Լյուդվիգ Հոլբերտը) իրենց ներդրումը ունեցան Դանիայի և այլ դաշնակից երկրների գրականության մեջ։ 19-րդ դարի սկզբին ազգայնամոլության ի հայտ գալու և անկախության համար պայքարի հետ մեկտեղ նորվեգական գրականության մեջ բացվեց նոր ժամանակաշրջան։ Թատերագիր Հենրիկ Վերգելանն համարվում է այդ ժամանակաշրջանի ամենանշանակալի մարդկանցից մեկը, իսկ Հենրիկ Իբսենի աշխատանքները Նորվեգիայի գրականությանը հնարավորություն տվեցին պատվավոր տեղ գրավել արևմտա-եվրոպական գրականության մեջ։ 20-րդ դարում դարում Նորվեգիայի գրականության ամենանշանավոր ներկայացուցիչներ՝ Կնուտ Գամսունը և Սիգրիդ Ունսետը դարձել են նոբելյան մրցանակիրներ։