Encephalomyeliditis disseminatae tractatio
From Wikipedia, the free encyclopedia
Tractatio encephalomyeliditis disseminatae strategias therapeuticas diversas in tractandis comprimit.
Cave: notitiae huius paginae nec praescriptiones nec consilia medica sunt. |
In genere distinguuntur therapiae encephalomyeliditis disseminatae in categorias tres[1] vel quattuor:
- tractationis crisium morbi,
- praeventionis relapsuum in temporis cursu,
- tractationis symptomatum specificorum, et
- tractationum futurarum in damnis neuronalibus morbi causa restituendis.
Tractio imprimis ad crises praventionem spectat, ut symptomata diplopiae (visionis duplicis), sensus vertiginis, perturbationum ambulandi. Talibus in exacerbationibus acutis frequenter glucocorticoida (ut prednisolonum) medicamenta adhibeantur. Gravissimis in casibus etiam plasmapheresis (commutatio plasmatis) pernecesse sit — dialysi similis, sanguis extra corpus liberatur; plasmapheresis nimis anticorporum ex sanguine removit. Praeventio ad exacerbationes quoad et magnitudinem et frequentiam reducendas valet. Beta-interferona et quaedam aliae substantiae, quae affecti per iniectionem suorum constanter applicare solent. Insuper, si commendetur, natazilumabum vel mitoxanthronum, quod est chemotherapiae similis, therapiae ordinis secundae vel tertiae notae sunt.
Tractationis multorum sympatomatum specificorum ut perturbationis mictionis (vesicae urinariae) vel ambulandi (membri inferioris medicamenta propria remedia divisa sunt.