ബഹിരാകാശ പര്യവേഷണം
From Wikipedia, the free encyclopedia
ബഹിരാകാശ പര്യവേക്ഷണം എന്നത് കൊണ്ട് പ്രധാനമായും ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് ബഹിരാകാശത്തെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ മനസ്സിലാക്കുന്നതിനായുള്ള ജ്യോതിശാസ്ത്രത്തിന്റെയും ബഹിരാകാശ സാങ്കേതികവിദ്യയുടെയും ഉപയോഗമാണ്.[1] ഭൂമിയിൽ നിന്നും പ്രധാനമായും ദൂരദർശിനി ഉപയോഗിച്ച് ജ്യോതിശാസ്ത്രജ്ഞർ ബഹിരാകാശ പര്യവേക്ഷണം നടത്തുമ്പോൾ, ഭൗതിക പര്യവേക്ഷണം നടത്തുന്നത് ക്രൂവില്ലാത്ത റോബോട്ടിക് ബഹിരാകാശ പേടകങ്ങളും മനുഷ്യരെ വഹിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ബഹിരാകാശ യാത്രയും വഴിയാണ്. ബഹിരാകാശ പര്യവേക്ഷണം, അതിന്റെ ക്ലാസിക്കൽ രൂപമായ ജ്യോതിശാസ്ത്രം പോലെ, ബഹിരാകാശ ശാസ്ത്രത്തിന് സംഭാവന നൽകുന്ന പ്രധാന ഉറവിടങ്ങളിലൊന്നാണ്.
ജ്യോതിശാസ്ത്രം എന്നറിയപ്പെടുന്ന ബഹിരാകാശത്തെ വസ്തുക്കളുടെ നിരീക്ഷണം വിശ്വസനീയമായ റെക്കോർഡ് ചെയ്ത ചരിത്രത്തിന് മുമ്പുള്ളതാണെങ്കിലും, ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മധ്യത്തിൽ വലുതും താരതമ്യേന കാര്യക്ഷമവുമായ റോക്കറ്റുകളുടെ വികാസമാണ് ഭൗതിക ബഹിരാകാശ പര്യവേക്ഷണം യാഥാർത്ഥ്യമാകാൻ അനുവദിച്ചത്. ശാസ്ത്ര ഗവേഷണം, ദേശീയ അന്തസ്സ്, വിവിധ രാജ്യങ്ങളെ ഒന്നിപ്പിക്കൽ, മനുഷ്യരാശിയുടെ ഭാവി നിലനിൽപ്പ് ഉറപ്പാക്കൽ, മറ്റ് രാജ്യങ്ങൾക്കെതിരെ സൈനികവും തന്ത്രപരവുമായ നേട്ടങ്ങൾ വികസിപ്പിക്കൽ എന്നിവ ബഹിരാകാശ പര്യവേക്ഷണത്തിനുള്ള പൊതുവായ യുക്തികളിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു.[2]
ബഹിരാകാശ പര്യവേഷണത്തിന്റെ ആദ്യകാലഘട്ടം സോവിയറ്റ് യൂണിയനും അമേരിക്കയും തമ്മിലുള്ള "സ്പേസ് റേസ്" എന്നറിയപ്പെടുന്ന മത്സരത്തിന് വഴി നയിച്ചു. ബഹിരാകാശ പര്യവേഷണത്തിന്റെ തുടക്കത്തിന്റെ ഒരു പ്രേരകശക്തി ശീതയുദ്ധകാലത്തായിരുന്നു. ആണവായുധങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള കഴിവിനുശേഷം, മറ്റ് പലതിനൊപ്പം ബഹിരാകാശ പര്യവേഷണവും ശ്രദ്ധാകേന്ദ്രമായി. ബഹിരാകാശ പര്യവേക്ഷണത്തിലൂടെ സാങ്കേതികവിദ്യയിൽ തങ്ങളുടെ മികവ് തെളിയിക്കാൻ സോവിയറ്റ് യൂണിയനും യുഎസും പോരാടുകയായിരുന്നു. വാസ്തവത്തിൽ, സ്പുട്നിക് I ന്റെ പ്രതികരണമായാണ് അമേരിക്ക നാസ രൂപീകരിച്ചത്.[3] ഭൂമിയെ ഭ്രമണം ചെയ്യുന്ന ആദ്യത്തെ മനുഷ്യനിർമിത വസ്തുവായ സോവിയറ്റ് യൂണിയന്റെ സ്പുട്നിക് 1 1957 ഒക്ടോബർ 4-ന് വിക്ഷേപിച്ചതും, 1969 ജൂലൈ 20-ലെ അപ്പോളോ 11 ദൗത്യത്തിലൂടെ അമേരിക്ക ആദ്യമായി മനുഷ്യനെ ചന്ദ്രനിൽ ഇറക്കിയതും ഈ പ്രാരംഭ കാലയളവിലെ ലാൻഡ്മാർക്കുകളായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. 1957-ൽ ഭ്രമണപഥത്തിൽ എത്തിച്ച ആദ്യത്തെ ജീവജാലം, 1961-ൽ ആദ്യത്തെ മനുഷ്യ ബഹിരാകാശ യാത്ര (വോസ്റ്റോക്ക് 1- ൽ യൂറി ഗഗാരിൻ), 1965 മാർച്ച് 18-ന് ആദ്യത്തെ ബഹിരാകാശ നടത്തം (അലക്സി ലിയോനോവ്), 1966-ൽ മറ്റൊരു ആകാശഗോളത്തിൽ യാന്ത്രിക ലാൻഡിംഗ്, 1971-ൽ ആദ്യത്തെ ബഹിരാകാശ നിലയത്തിന്റെ (സല്യുട്ട് 1) വിക്ഷേപണം എന്നിവയുൾപ്പെടെ സോവിയറ്റ് ബഹിരാകാശ പദ്ധതി ആദ്യ നാഴികക്കല്ലുകളിൽ പലതും നേടി. ആദ്യത്തെ 20 വർഷത്തെ പര്യവേക്ഷണത്തിന് ശേഷം, ഒറ്റത്തവണയുള്ള ഫ്ലൈറ്റുകളിൽ നിന്ന് സ്പേസ് ഷട്ടിൽ പ്രോഗ്രാം പോലുള്ള പുനരുപയോഗിക്കാവുന്ന ഹാർഡ്വെയറിലേക്കും മത്സരത്തിൽ നിന്ന് അന്താരാഷ്ട്ര ബഹിരാകാശ നിലയ (ISS) സഹകരണത്തിലേക്കും ശ്രദ്ധ മാറി.[4]
2011 മാർച്ചിൽ എസ്ടിഎസ്-133-ന് ശേഷം ഐഎസെസ്ന്റെ പൂർത്തീകരണത്തോടെ, യുഎസ് ബഹിരാകാശ പര്യവേക്ഷണ പദ്ധതികൾ തുടർന്നു. 2020-ഓടെ ചാന്ദ്ര ദൌത്യങ്ങൾ വീണ്ടും ആരംഭിക്കാൻ ഉള്ള ബുഷ് അഡ്മിനിസ്ട്രേഷൻ പ്രോഗ്രാമായ കോൺസ്റ്റെലേഷൻ[5] 2009-ൽ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്ത ഒരു വിദഗ്ധ അവലോകന സമിതി വിലയിരുത്തി.[6] ലോ എർത്ത് ഓർബിറ്റിന് (LEO) അപ്പുറത്തുള്ള ക്രൂഡ് ദൗത്യങ്ങൾക്കുള്ള കഴിവ് വികസിപ്പിക്കുന്നതിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നതിനായി ഒബാമ ഭരണകൂടം 2010-ൽ കോൺസ്റ്റലേഷന്റെ ഒരു പുനരവലോകനം നിർദ്ദേശിച്ചു. സ്വകാര്യ മേഖലയിലേക്കും കൂടി നീളുന്ന പദ്ധതികളിലൂടെ നാസ, എർത്ത്–മൂൺ എൽ1, ചന്ദ്രൻ, ഭൂമി–സൂര്യൻ എൽ2, ഭൂമിക്കടുത്തുള്ള ഛിന്നഗ്രഹങ്ങൾ, ഫോബോസ് അല്ലെങ്കിൽ ചൊവ്വയുടെ ഭ്രമണപഥം എന്നിങ്ങനെയുള്ള എൽഇഒയ്ക്ക് അപ്പുറത്തേക്ക് ദൗത്യങ്ങൾ സാധ്യമാക്കുന്നതിനുള്ള സാങ്കേതികവിദ്യകൾ വികസിപ്പിക്കുന്നു.
2000-കളിൽ, ഇന്ത്യ ചന്ദ്രയാൻ 1 വിക്ഷേപിച്ചപ്പോൾ ചൈന ഒരു വിജയകരമായ ബഹിരാകാശ യാത്രാ പദ്ധതി ആരംഭിച്ചു, യൂറോപ്യൻ യൂണിയനും ജപ്പാനും ഭാവിയിൽ ക്രൂഡ് ബഹിരാകാശ ദൗത്യങ്ങൾ ആസൂത്രണം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.