Alfa-klasse
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Alfa-klasse (tevens bekend als Project 705 of Lira-klasse) (Russisch: Подводные лодки проекта 705(К) «Лира») was de NAVO-codenaam voor een Sovjet klasse van aanvalsonderzeeërs. Zij werden gebruikt tijdens de Koude Oorlog.
Alfa-klasse | ||||
---|---|---|---|---|
Geschiedenis | ||||
Kiellegging | 1968 | |||
Tewaterlating | 1969 | |||
In dienst gesteld | 1971 | |||
Uit dienst gesteld | 1996 | |||
Algemene kenmerken | ||||
Waterverplaatsing | boven water: 2300 ton onder water: 3200 ton | |||
Afmetingen | 81,4 m × 10 m | |||
Bemanning | 32 koppen | |||
Techniek en uitrusting | ||||
Machinevermogen | Loodgekoelde reactor, vermogen 155 MW | |||
Snelheid | 41 knopen (76 km/h), max 45 knopen (83 km/h) sprint, 14 knopen (26 km/h) aan oppervlak | |||
Bewapening | - zes 533 mm torpedobuizen - max. 20 SET-65, 53-65K of VH-111 SHkval torpedo's, of 21 SS-N-15 of 12 SS-N-16 kruisraketten - 24 zeemijnen | |||
|
Het idee achter de Alfa was eenvoudig: de marine van de Sovjet-Unie wenste omstreeks 1960 een type onderzeeër dat niet alleen een hoge snelheid kon ontwikkelen, maar tevens effectief aanvallen kon ontwijken en opsporing door vijandelijke sonars kon vermijden. Men besloot daarom zowel het scheepsontwerp als omvang van de bemanning zo klein mogelijk te houden. De Alfa was bedoeld als snelle aanvalsonderzeeboot, die op patrouille of vanuit de haven met hoge snelheid een vijandelijke vlooteenheid kon aanvallen.
Voor constructie van de romp gebruikte men een titanium legering, onzichtbaar voor een magnetische-anomaliedetector, ongevoelig voor magnetische zeemijnen, corrosiebestendig en sterk, maar wel duur. Door de relatief geringe afmetingen van de reactor en omdat men zo veel mogelijk systemen automatiseerde, kon de omvang van de bemanning en dus het volume van de scheepsromp aanzienlijk worden beperkt.