Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde
term uit de christelijke eschatologie / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde is een term uit de christelijke heilsleer en eschatologie, ontleend aan Openbaring 21:1 in het Nieuwe Testament van de christelijke Bijbel: "Ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Want de eerste hemel en de eerste aarde zijn voorbij, en de zee is er niet meer".[1]
Het begrip weerspiegelt de hooggespannen verwachtingen in het vroege christendom, toen christenen ervan overtuigd waren dat de wederkomst van Christus nog tijdens hun leven zou plaatsvinden. In de latere theologie werd de passage gebruikt als een argument voor de leer dat de wederopstanding in een fysieke, stoffelijke vorm plaatsvindt en niet slechts een spiritueel karakter heeft, zoals veel in de gnostiek en het neoplatonisme werd beweerd.