Heribert Jone
Duits priester (1885-1967) / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Heribert Jone OFM Cap (30 januari 1885 in Schelklingen, Württemberg - 25 december 1967 in Stühlingen, Baden) was een rooms-katholiek (kapucijner) priester, moraaltheoloog en kenner van het canoniek recht.
Zijn twee belangrijkste werken, een commentaar op de Codex Iuris Canonici (CIC) uit 1917 en zijn handboek over katholieke moraaltheologie, werden veel gebruikt. Zijn moraaltheologische handboek, vaak kortweg "de Jone" genoemd (eerste editie 1930, verscheen in 18 edities tot 1961, laatste herdruk in 1964; vertalingen in het Frans, Nederlands, Italiaans, Engels, Portugees, Arabisch) werd een standaardwerk voor opleiding en bijscholing van geestelijken en theologen tot aan het Tweede Vaticaans Concilie, en soms zelfs daarbuiten. Het heeft een langdurige invloed gehad op de leer van seksuele moraal in de katholieke kerk, vooral in het Duitstalige gebied, maar ook in Nederland. Het boek heeft een sterke oriëntering op de seksualiteit van de mens, waarbij alle aandacht en activiteit die geen verband houdt met de voortplanting binnen het huwelijk, als zonde of doodzonde wordt aangemerkt. Na de jaren zestig nam de greep van de katholieke kerk op de seksuele moraal snel af. In Graham Greenes roman Monsignore Quixote (1982) wordt "de Jone" genoemd als de "belichaming van morele autoriteit". In Nederland leven de denkbeelden van Jone voort in het werk en de opvattingen van kardinaal Wim Eijk.[1]