Internationale Concessie van Shanghai
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Internationale Concessie van Shanghai (Engels: Shanghai International Settlement) was een gebied in de Chinese stad Shanghai dat bestuurd werd door de Shanghai Municipal Council, en zodoende de facto niet onder Chinese jurisdictie viel. De concessie ontstond in 1863 toen de Britse en Amerikaanse concessies in Shanghai werden samengevoegd tot de Internationale Concessie.
Shanghai International Settlement | |||||
---|---|---|---|---|---|
Internationale concessie | |||||
| |||||
| |||||
Motto Omnia Juncta In Uno (Nederlands: Allen gezamenlijk één) | |||||
Kaart | |||||
Kaart van Shanghai uit 1930 | |||||
Algemene gegevens | |||||
Bevolking | 1.074.794 (1932) inclusief: 44.240 buitenlanders[1] | ||||
Talen | Chinees, Engels, Frans, Japans, Italiaans, Russisch, Duits e.a.[1] | ||||
Religie(s) | boeddhisme, taoïsme, rooms-katholicisme, protestantisme, jodendom[1] | ||||
Munteenheid | Britse Pond |
De Chinezen behielden officieel gedurende de gehele bestaansperiode van de Internationale Concessie de soevereiniteit over het gebied. In feite bepaalden de Britten, en vanaf de jaren 1930 de Japanners wat er gebeurde in het gebied.
Aan de concessie kwam tijdens de Tweede Wereldoorlog een abrupt einde toen Japanse troepen in 1941 het gebied bezetten. Een in 1943 gesloten verdrag met Kwomintang-China maakte uiteindelijk een officieel einde aan de extraterritoriale rechten van de Amerikanen en Britten die zij honderd jaar hadden genoten.
Tegenwoordig is de langdurige westerse overheersing van delen van Shanghai nog goed te zien aan de vele westerse gebouwen, met name aan de Bund.