Klassieke natuurbeschermingsvisie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De klassieke natuurbeschermingsvisie of arcadische natuurvisie is een natuurvisie die uitgaat van een harmonische relatie tussen mens en natuur. Het is een van de drie visies die de discussies over de vormgeving van natuurbescherming in Nederland bepaalden de laatste decennia. De twee andere visies zijn de natuurontwikkelingsvisie of wildernisnatuurvisie en de functionele natuurvisie. Zij heet klassiek omdat zij in de jaren zeventig de heersende visie was en toen werd uitgedaagd door de andere. In haar ontstaan is zij verbonden met het karakter van het Nederlandse landschap en met de geschiedenis van de Nederlandse natuurbeschermingsbeweging. Zij is geleidelijk in de loop van de geschiedenis van de natuurbescherming in Nederland ontstaan. Pas in de jaren zeventig was ze helemaal uitgekristalliseerd.
De klassieke natuurbeschermingsvisie legt de nadruk op bescherming van diversiteit en zeldzaamheid van de natuur en het belang van de mens bij het pastorale of arcadische beheer van de natuur. De vegetatiekunde, een discipline waarmee zij sterk verbonden is, speelt een belangrijke rol: doordat zij door middel van classificatie de natuur benadert, vergroot zij de waardering voor diverse en zeldzame natuur (Van der Windt 1995, blz. 79-93).
Onder meer de voormalige Raad voor Ruimtelijk Milieu- en Natuuronderzoek (RMNO) heeft deze en de andere visies uitgewerkt en laten zien wat de consequenties zijn van elke visie voor de inrichting en het beheer van agrarische cultuurlandschappen, de Waddenzee, de bossen en de grote wateren (rivieren en IJsselmeer) in Nederland.