Liberale planning
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Liberale planning of planningsliberalisme (Engels: Planned Liberalism; Frans: Libéralisme planifié) was een economisch beleid dat in Kameroen werd gevoerd vanaf de jaren zestig tot halverwege de jaren tachtig.[1] Abel Eyinga herleidt de theorie van liberale planning (zie hieronder) op gaullistische economische doctrine en ziet liberale planning in feite als "het Afrikaanse equivalent van 'participation'."[2] Volgens hem deed het begrip liberale planning rond 1965 als eerste zijn intrede in Gabon[2] waar het concept - mogelijk anders uitgewerkt dan later in Kameroen - als economische ideologie werd omarmt.
In 1965 nam president Ahmadou Ahidjo afstand van het Afrikaans socialisme en verving het door het door hem uitgedachte concept van "liberale planning" dat het midden moest houden tussen een socialistische staatsgeleide en liberale kapitalistische economie. Tegelijkertijd integreerde hij de beste elementen van het socialisme en kapitalisme in zijn nieuwe concept.[3][4] Kapitalisme had wereldwijd geleid tot economische ontwikkeling, maar ook tot een groeiende kloof tussen arm en rijk. Het socialisme probeerde economische ongelijkheid te lijf te gaan door middel van een planeconomie, maar dit model leidde niet tot een directe verbetering van het lot van de burgers. Liberale planning leidde volgens Ahidjo tot directe welvaart. Ahidjo zei dat er "niet langer meer sprake was van een absolute kloof tussen de twee formules" (d.i. marxistisch socialisme en westers kapitalisme).[5] Kameroeners werden aangemoedigd om eigen (moderne) bedrijven te gaan stichten zodat er een particulier sector zou ontstaan, daarnaast opende het land zijn deuren voor buitenlandse investeerders die aangemoedigd werden hun geld te investeren in de gemengde bedrijven (half particulier-, half overheidseigendom). Toen de economie in de jaren zeventig en tachtig echter achteruitging besloot de regering de gemengde bedrijven te privatiseren. Bedoeling was wel dat het voormalige staatsaandeel dan in handen zou komen van Kameroeners (economisch nationalisme).
Belangrijke politieke kant van de liberale planning was dat westerse investeringen toenamen, maar tegelijkertijd de niet-gebonden buitenlandse politiek kon worden voortgezet. Volledige identificatie met het westen bleef zo uit. Omdat liberale planning vooral werd opgevat als een economisch model en niet als een politiek model, achtte de regering van Ahidjo het niet nodig om Kameroen te democratiseren.
Paul Biya, president van Kameroen sinds 1982, verving liberale planning als ideologie door het communautair-liberalisme.