Organogermaniumchemie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De organogermaniumchemie in de strikte zin bestudeert die verbindingen waarin een directe binding aanwezig is tussen koolstof en germanium. Vanwege de gelijkenis tussen koolstof en germanium worden, als organogermaniumchemie ruimer verstaan wordt, ook verbindingen bestudeerd waarin een germanium-waterstofbinding aanwezig is.[1]
Germanium staat in de koolstofgroep van het periodiek systeem, waarin verder koolstof, silicium, tin en lood staan. Het weze duidelijk dat de chemie van organogermaniumverbindingen sterke gelijkenissen vertoont met de organosilicium- en de organotinchemie.
De voornaamste reden voor de betrekkelijk kleine rol die de organogermaniumchemie in de organische synthese speelt wordt gevormd door de prijs van de germaniumverbindingen. Anderzijds worden veel organogermaniumverbindingen aangeprezen als niet-giftige vervangers voor de wel giftige tinverbindingen. Zo worden tetramethylgermanium en tetraethylgermanium in de microëlektronica gebruikt als precursor voor germaniumdioxide via chemical vapor deposition (CVD).
De eerste organogermaniumverbinding, tetra-ethylgermanium, werd in 1887 bereid door Winkler door reactie tussen germaniumtetrachloride met di-ethylzink.[2]