Organonikkelchemie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
In de organonikkelchemie worden stoffen bestudeerd waarin een directe binding optreedt tussen koolstof en nikkel. Nikkel is een metaal, en daarmee is de organonikkelchemie een subdiscipline van de organometaalchemie.[1]
Organonikkelverbindingen worden toegepast als katalysator, als synthon en in de chemical vapor deposition. De verbindingen treden ook op als - kort bestaande - intermediairen in een aantal reacties. De eerste organonikkelverbinding die beschreven is, nikkeltetracarbonyl, Ni(CO)4, dateert uit 1890. Kort daarna volgde de technische toepassing ervan in de zuivering van nikkel via het Mondprocess. Organonikkelverbindingen spelen een belangrijke technisch/industriƫle rol in bijvoorbeeld carbonyleringen, hydrocyaneringen en in het Shell higher olefin proces.