Parijse gespreksboekje
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Het Parijse gespreksboekje is een handschrift dat gedateerd wordt op het einde van de 9e of de 10e eeuw. Het handschrift bevat een lijst van woorden en zinnen in het Frankisch die in de marge en op lege bladzijden zijn toegevoegd. Origineel was het een glossarium, het zogenaamde Abavus maior of Abavus plenior een woordenlijst die waarschijnlijk voor het eerst werd samengesteld in het scriptorium van Bobbio in de 7e eeuw. Dit handschrift is een afschrift van dit glossarium dat tot stand kwam in het zuiden van Frankrijk. De Frankische toevoegingen gebeurden in noorden van het huidige Frankrijk. Sommigen opteren voor Reims,[1] anderen voor het bisdom Sens.[2][3]
Er wordt dikwijls gezegd dat deze notities bedoeld waren als een soort taalgids voor een Romaans sprekende reiziger in het Germaanse taalgebied, maar Horst Dieter Schlosser is van mening dat het notities betreft van iemand die de Frankische omgangstaal bestudeerde.[2]