Saheldroogtes
droogteperiodes in de Sahel / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Sahel is sinds lange tijd bekend met historische droogteperiodes, teruggaand tot ten minste de 17e eeuw. Het is een zone met een steppeklimaat ingeklemd tussen de Afrikaanse savannen en regenwouden in het zuiden en de Saharawoestijn in het noorden, tussen ongeveer 10° en 23°NB. In de 20e eeuw hebben drie lange droogtes grote invloed gehad op de natuurlijke omgeving en het maatschappelijk leven van de Sahellanden. Hongersnoden traden op in de jaren rond 1910, rond 1940 en 1970-1990 hoewel tussen 1975 en 1980 een gedeeltelijk herstel optrad. De meest recente droogtes vonden plaats in 2010 en 2012.
Sinds de 17e eeuw is ten minste één ernstige droogte per eeuw bekend, de frequentie en ernst van de droogtes in de 20e eeuw vallen op. Honger en grootscheepse verhuizingen en zoektochten naar vegetatie en voedsel traden op van 1968 to 1974 en opnieuw in het begin van de jaren 80.[1] Vanaf het eind van de jaren 60 tot het begin van de jaren 80 stierven 100.000 mensen van de honger, 750.000 werden afhankelijk van voedselhulp en de meeste van de 50 miljoen inwoners werden erdoor beïnvloed. De economieën, landbouw en veeteelt van grote delen van Mauritanië, Mali, Tsjaad, Niger en Burkina Faso werden ernstig geschaad.
Sinds rond 1985 is de regenval in de zomer weer toegenomen, met een toename van de vegetatie, er wordt wel gesproken van een vergroening van de Sahel. De toegenomen regenval wordt onder andere toegeschreven aan veranderingen in de straalstroom. Een vanuit Zuidoost-Azië komende oostelijke straalstroom blaast (in de zomermaanden) even benoorden de evenaar over Afrika, in de omgeving ervan ontstaan storingen die westwaarts trekken en regen brengen. Een onderzoek in 2011 gaf aan dat verschuivingen in de positie ervan samenvielen met een noordwaartse verplaatsing van de tropische regenzone.[2]