122 mm haubica wz. 1938 (M-30)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
122 mm haubica wz. 1938 (M-30) – radziecka haubica opracowana w 1938, której masowa produkcja ruszyła w 1940. Była jednym z podstawowych dział Armii Czerwonej podczas II wojny światowej. W latach 1940–1955 wyprodukowano ponad 19 tys. egzemplarzy tej broni (z tego 17,5 tys. w latach 1940–1945). Używana była przez wiele lat po wojnie w wielu armiach świata, w tym w Wojsku Polskim, gdzie służyła jako 122 mm ciągniona haubica wz. 1938/1985[1]). Stanowiła również uzbrojenie dział samobieżnych SU-122 i SG-122.
M-30 na pomniku w Niżnym Nowogrodzie | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Rodzaj | |||
Historia | |||
Prototypy | |||
Produkcja seryjna | |||
Wyprodukowano |
19 266 szt (ZSRR) | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Kaliber |
121,92 mm | ||
Długość lufy |
2800 mm (L/22,7) | ||
Donośność |
11 800 m | ||
Odległość strzału bezwzgl. |
400 m | ||
Prędkość pocz. pocisku |
515 m/s (pocisk burzący o masie 21,76 kg) | ||
Długość |
5,90 m w położeniu marszowym | ||
Szerokość |
1,975 m | ||
Wysokość |
1,82 m | ||
Masa |
2350–2500 kg (bojowa) | ||
Kąt ostrzału |
od −3° do +63,5°(w pionie) | ||
Długość odrzutu |
1100 mm | ||
Szybkostrzelność |
5–6 strz./min | ||
Obsługa |
6–8 ludzi | ||
Prędkość marszowa |
50 km/h (drogami asfaltowymi) | ||
|