Aleksandra Branicka
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Aleksandra Katarzyna z Engelhardtów Branicka (ur. 1754, zm. 15 sierpnia 1838[1]) – żona Franciszka Ksawerego Branickiego, oficjalnie uważana za córkę Wasyla von Engelhardt i Marii Potiomkiny.
Portret autorstwa Józefa Grassiego z 1793 | |||
Rodzina | |||
---|---|---|---|
Data urodzenia | |||
Data śmierci |
15 sierpnia 1838 | ||
Ojciec |
Wasyl von Engelhardt | ||
Matka |
Maria Potiomkin | ||
Mąż | |||
Dzieci |
Katarzyna Potocka, Władysław Grzegorz Branicki, Zofia Branicka, Elżbieta Branicka, Aleksander Branicki | ||
Odznaczenia | |||
|
Henryk Mościcki twierdził, że była ona pierworodną, nieślubną córką wielkiej księżny, przyszłej cesarzowej Katarzyny i hrabiego Siergieja Sałtykowa[2]. Według innych danych, uznawanych za plotki, miała być nieślubną córką Katarzyny II z jej związku z hrabią Siergiejem Sałtykowem – zaraz po urodzeniu cesarzowa Elżbieta miała zamienić ją na niemowlę płci męskiej niewiadomego (bądź „czuchońskiego”, czyli estońskiego) pochodzenia, które uznano jako syna Katarzyny, późniejszego cesarza Pawła I Romanowa[3].
Była siostrzenicą, później jedną z kochanek Grigorija Potiomkina, faworyta Katarzyny Wielkiej.
W 1781 r. została wydana za hetmana Franciszka Ksawerego Branickiego, późniejszego targowiczanina. Była matką piątki dzieci: synów: Aleksandra zmarłego w wieku 18 lat w 1798, Władysława Grzegorza oraz córek Katarzyny, Zofii i Elżbiety wydanej za mąż za Michała Woroncowa. Na jej cześć nazwana została rezydencja Branickich pod Białą Cerkwią – Aleksandria. Dama orderu Świętej Katarzyny.