Ali ibn Husajn
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ali ibn Husajn (arab. علي بن الحسين, ur. 659, zm. 713) – czwarty imam imamitów i trzeci imam ismailitów.
Czwarty Imam imamitów, trzeci imam ismailitów | |||
Okres |
od 680 | ||
---|---|---|---|
Poprzednik | |||
Następca | |||
Dane biograficzne | |||
Dynastia | |||
Data i miejsce urodzenia |
4 stycznia 659 (5 Sza’aban 38 AH) | ||
Data i miejsce śmierci | |||
Miejsce spoczynku |
cmentarz al-Baki | ||
Ojciec | |||
Matka |
„Pani Ziemi” (per. Szahrbānū) | ||
Rodzeństwo |
dwóch braci, trzy siostry | ||
Małżeństwo |
dwie żony | ||
Dzieci |
ośmioro (w tym Muhammad al-Bakir i Zajd ibn Ali) | ||
| |||
|
Prawnuk Mahometa, wnuk Alego, syn Husajna i Szahrbanu, niewolnicy, która według późniejszej szyickiej tradycji miała być córką ostatniego szachinszacha z dynastii Sasanidów, Jezdegerda III. Jako jeden z nielicznych przeżył masakrę pod Karbalą, gdzie następnie wojska Jazida wzięły go do niewoli przed obliczę umajjadzkiego kalifa w Damaszku. Ostatecznie wypuszczony na wolność, w drodze powrotnej do Medyny, wygłosił przemowy w Damaszku i Kufie w obronie własnego ojca i jego misji (oporu wobec Umajjadów i próby ustanowienia kalifatu rządzonego przez potomków Mahometa). Najczęściej podawana data jego śmierci to rok 713/714, ale w źródłach występują także daty 710/711, 711/712 oraz 717/718 i 718/719. Niektóre źródła szyickie twierdzą, że zmarł w wyniku otrucia przez kalifa Al-Walida albo Hiszama[1].