Ambasadorowie i posłowie rosyjscy w Rzeczypospolitej 1763–1794
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Ambasadorowie i posłowie rosyjscy w Rzeczypospolitej 1763–1794?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Ambasadorowie i posłowie rosyjscy w Rzeczypospolitej 1763–1794 – charakterystyka dyplomatów rosyjskich z tego okresu.
Kompetencje dyplomatów rosyjskich w Rzeczypospolitej w tych latach daleko wykraczały poza właściwe ich funkcji zadania dyplomacji. Zakres ich władzy można porównać z pozycją wicekrólów w koloniach imperium hiszpańskiego, bądź prokonsulów, sprawujących władzę w podbitych prowincjach cesarstwa rzymskiego. Ambasadorowie i posłowie rosyjscy w tych latach (z przerwą 1790–1792) sprawowali rzeczywistą władzę w Polsce i na Litwie, działając na podstawie przysyłanych z Petersburga instrukcji. Mieli przemożny wpływ na króla, który na ich żądanie i za ich aprobatą mianował na urzędy i rozdawał starostwa wskazanym przez nich ludziom, jako wynagrodzenie dla stronników Rosji. W ambasadzie rosyjskiej istniał stały fundusz korupcyjny, z którego wypłacano stałą pensję roczną swoim agentom i poplecznikom. Program obrad Rady Nieustającej był ustalany przez rosyjskiego ambasadora, który też umieszczał w jej składzie zaufanych sobie ludzi. O ich faktycznej pozycji w Polsce może świadczyć drobne na pozór wydarzenie, gdy cała publiczność teatru królewskiego (gdy Stanisław August zajął już miejsce w swojej loży), długo czekała na rozpoczęcie przedstawienia, ponieważ jeszcze nieobecny był poseł rosyjski.
Spór o pierwszeństwo między nuncjuszem i ambasadorem rosyjskim toczył się jeszcze za panowania Augusta III Sasa i do końca Rzeczypospolitej nie został rozstrzygnięty[1].