Atmosfera wzorcowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Atmosfera wzorcowa, atmosfera standardowa (ang. International Standard Atmosphere, ISA) – pionowy, umowny rozkład ciśnienia, temperatury, gęstości i lepkości kinematycznej powietrza oraz prędkości dźwięku przyjęty za wzorzec międzynarodowy do porównywania wyników badań statków powietrznych i zespołów napędowych przeprowadzanych w różnych warunkach. Parametry atmosfery wzorcowej są obliczane przy założeniu, że atmosfera jest układem statycznym, powietrze jest gazem suchym, a jego skład chemiczny nie zależy od wysokości. Ponadto przyjmuje się stałe wartości graniczne dla wysokości równej poziomowi morza:
- temperatura: = 288,15 K (15 °C)
- ciśnienie: = 1013,25 hPa
- gęstość: = 1,2255 kg/m³
- lepkość kinematyczna: = 1,461·10−5 m²/s
- prędkość dźwięku: = 340,3 m/s
- pionowy gradient temperatury do 11 km wynoszący –6,5 K/km (°C/km), od 11–20 km temperatura jest stała (–56,5 °C), a od 20 do 32 km dodatni gradient wynoszący 1 K/km (°C/km).
Do obliczania parametrów atmosfery wzorcowej do 11 000 m przyjmuje się wzory:
- temperatura:
- ciśnienie:
- gęstość:
- prędkość dźwięku:
Wiele przyrządów jest skalowanych w oparciu o założenia atmosfery wzorcowej, np. wysokościomierze barometryczne wskazujące wysokość na podstawie ciśnienia statycznego.