Austro-węgierskie okręty podwodne typu U-1
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Okręty podwodne typu U-1 – dwa okręty podwodne zaprojektowane dla Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine (K.u.K. Kriegsmarine) przez amerykańskiego inżyniera Simona Lake'a i zbudowane w stoczni marynarki w Poli w ramach porównawczej oceny zagranicznych projektów jednostek tej klasy.
Kraj budowy | |
---|---|
Stocznia | |
Zbudowane |
dwie |
Użytkownicy | |
Stracone |
0 |
Uzbrojenie: | |
1 × 37 mm[1] | |
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
Załoga |
17[1] oficerów i marynarzy |
Wyporność: | |
• na powierzchni |
po zbudowaniu: 229,7 ton metrycznych[2] po przebudowie: 248,9 ton metrycznych[2] |
• w zanurzeniu |
po zbudowaniu: 223,0 ton metrycznych[2] po przebudowie: 277,5 ton metrycznych[2] |
Zanurzenie testowe |
40 m[3] |
Długość |
po zbudowaniu: 30 m[1] po przebudowie: 30,76 m[1] |
Szerokość |
4,8 m[1] |
Napęd: | |
2 śruby
po zbudowaniu: 2 silniki benzynowe, łącznie 720 bhp (540 kW) 2 silniki elektryczne, łącznie 200 shp (150 kW)[2] po przebudowie: 2 silniki Diesla 2 silniki elektryczne[1] | |
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Zasięg: | |
• na powierzchni | |
• w zanurzeniu |
Okręty typu U-1, oba zwodowane w 1909 roku, miały długość 30,5 m i były napędzane dwoma silnikami benzynowymi na powierzchni i dwoma elektrycznymi w zanurzeniu. Na początku I wojny światowej znajdowały się w suchym doku czekając na nowe akumulatory i wymianę silników na wysokoprężne. Od początku 1915 roku oba okręty wykonywały rejsy patrolowe z Triestu i Poli do momentu uznania ich za przestarzałe na początku 1918 roku. Pozostały w służbie jako jednostki szkolne i były przydzielone do bazy okrętów podwodnych na wyspie Brioni. W momencie zakończenia konfliktu oba znajdowały się w Poli. Zostały przyznane Włochom w ramach reparacji wojennych w 1920 roku i zezłomowane w Poli. Żaden z nich nie odniósł sukcesów podczas działań wojennych.