Autyzm dziecięcy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Autyzm dziecięcy, autyzm wczesnodziecięcy (łac. autismus infantum), zespół Kannera jest przestarzałą diagnozą neurorozwojową, która w DSM-5 oraz ICD-11 została zastąpiona szerszą kategorią diagnostyczną zaburzeń ze spektrum autyzmu (ang. autism spectrum disorder – ASD) i nie jest już uznawana za samodzielną jednostkę nozologiczną[1][2].
Zasugerowano, aby zintegrować ten artykuł z artykułem spektrum zaburzeń autystycznych (dyskusja).
|
autismus | |||
Powtarzalność dziecięcych zachowań z dominacją układania przedmiotów w określonym porządku, na przykład jeden na drugim lub w jednej linii, może być objawem autyzmu | |||
Klasyfikacje | |||
ICD-10 |
F84 | ||
---|---|---|---|
DSM-IV |
299.00 | ||
DiseasesDB | |||
OMIM | |||
MedlinePlus | |||
MeSH | |||
|
Jest to złożone zaburzenie rozwoju i funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego charakteryzujące się trudnością w odczytywaniu i komunikowaniu uczuć i zakłóceniami zdolności budowania relacji interpersonalnych, zubożeniem i stereotypowością zachowań oraz trudnościami z integracją wrażeń zmysłowych. Alienacja w świecie własnych przeżyć sprawiła, że zaburzenie to nazwano autyzmem, od stgr. αὐτός (autós), co oznacza „sam” (nie należy go jednak mylić z autyzmem schizofrenicznym – terminem wprowadzonym do psychiatrii przez Eugena Bleulera)[3][4][5].
Osoby autystyczne poddaje się różnym formom terapii (zwłaszcza oddziaływaniom behawioralnym, edukacyjnym), które mogą istotnie poprawić ich funkcjonowanie, ale autyzmu nie można wyeliminować – zaburzenie to utrzymuje się do końca życia[6]. Zakres możliwej do osiągnięcia poprawy objawowej uzależniony jest m.in. od tego, jak wcześnie zaburzenie zostanie rozpoznane i jak wcześnie dziecko zostanie objęte odpowiednim programem terapeutycznym wspierającym jego rozwój. Leczenie farmakologiczne ma znaczenie uzupełniające i umożliwia złagodzenie tylko części behawioralnych przejawów autyzmu lub objawów współwystępujących z nim zaburzeń. W przypadku autyzmu nie ma leków, które stanowiłyby przyczynową formę leczenia, ani leków, które usuwałyby osiowe dla niego dysfunkcje[3].