Baldwin II Łysy
hrabia Flandrii / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Baldwin II (ur. ok. 863, zm. 10 września 918), zwany Calvus (Łysy) – drugi hrabia Flandrii od 879 i dziedziczny opat St. Bertin od 892, najstarszy syn Baldwina I Flandryjskiego i Judyty Martel, córki Karola II Łysego, króla Franków Zachodnich.
Hrabia Flandrii | |||
Okres |
od 2 stycznia 879 | ||
---|---|---|---|
Poprzednik | |||
Następca | |||
Dane biograficzne | |||
Dynastia |
flandryjska | ||
Data urodzenia |
ok. 863 | ||
Data i miejsce śmierci |
10 września 918 | ||
Ojciec | |||
Matka |
Judyta Martel | ||
Żona | |||
Dzieci |
Arnulf I Wielki | ||
|
Początek rządów Baldwina to czas niszczycielskich najazdów wikingów. Nietknięte pozostały tylko niewielkie terytoria na północ od rzeki Sommy. Baldwin poświęcił wiele lat na odbudowę swojego władztwa. Wznosił nowe fortece i naprawiał mury miejskie. Przejmował również opuszczone posiadłości, dzięki czemu obszar podległy jego władzy znacznie się powiększył. W latach 90. IX w. wykorzystał konflikt między królem Karolem Prostakiem a Odonem, hrabią Paryża, aby uzyskać ziemie Ternois i Boulonnias.
W 883 lub 884 poślubił Aelfthryth (zm. 929), córkę króla Anglii Alfreda Wielkiego i Ealhswith, córki Ethelreda Mucila, earla Gaini[1]. Małżeństwo to miało służyć zacieśnieniu wymierzonego w wikingów sojuszu anglo-flamandzkiego. Przyczyniło się także do nawiązania ścisłych więzów Flandrii i Anglii, które przetrwają przez wiele stuleci.
W 900 Baldwin znalazł się w konflikcie z arcybiskupem Reims, Fulkiem. Konflikt ten hrabia rozwiązał zabijając arcybiskupa, w efekcie czego został ekskomunikowany przez papieża Benedykta IV.
Baldwin zmarł prawdopodobnie 10 września 918 (choć różne źródła podają różne daty, w tym w roku 919)[2]. Jako hrabia Flandrii został zastąpiony przez swojego najstarszego syna, natomiast jako hrabia Boulogne i Ternois oraz opat St. Bertin przez swojego drugiego syna[2].