Barbara Szacka
polska socjolog / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Barbara Szacka (ur. 1930) – polska socjolog.
Nie mylić z: Barbara Szacka (1898–1998). |
Państwo działania | |
---|---|
Data urodzenia |
1930 |
Profesor doktor habilitowana nauk humanistycznych | |
Specjalność: pamięć społeczna, socjobiologia, socjologia ogólna | |
Doktorat |
1961 |
Profesura |
1990 |
Polska Akademia Nauk | |
Status |
Członkini Komitetu Etyki w Nauce |
Zajmuje się problematyką pamięci zbiorowej, biologicznych podstaw życia społecznego i socjologią ogólną. Autorka podręcznika Wprowadzenie do socjologii (Warszawa 2003). Przez wiele lat wykładała w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie.
Doktorat o myśli społecznej Stanisława Staszica obroniła w roku 1961 (Teoria społeczna i społeczna utopia. Analiza poglądów Stanisława Staszica). Jej promotorką była Nina Assorodobraj. W latach 60. prowadziła pionierskie na skalę światową badania empiryczne nad pamięcią zbiorową. Badania te miały charakter ankietowy i były kilkakrotnie powtarzane (m.in. 1965, 1988, 2003). 20 sierpnia 1980 roku podpisała apel 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[1].
W 1990 roku otrzymała tytuł profesora.
Członkini Komitet Etyki w Nauce Polskiej Akademii Nauk oraz Polskiego Towarzystwa Socjologicznego.
Jej mężem był socjolog Jerzy Szacki.