Beluarda
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Beluarda lub beluard (z wł. baluardo) – początkowo obszerna baszta w fortyfikacji, w postaci tarasu, podobna do bastei. Użyta pierwotnie we Włoszech w XV w. W Polsce używana od XVI wieku do obrony najbardziej narażonych części fortyfikacji zamkowych, np. w Ogrodzieńcu i Tenczynku. Przyjmowała czasem formę baszty o dwóch kondygnacjach, lub wyposażonej częściowo lub całościowo w kazamaty[1]. To także fragment fortyfikacji stałej[2]
Inne znaczenie to dawne określenia na hulajgorod[3].