Bitwa o Nysę
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bitwa o Nysę – starcie zbrojne mające miejsce w dniach 23–24 marca 1945 między oddziałami Armii Czerwonej a Wehrmachtu, zakończone zdobyciem Nysy przez czerwonoarmistów.
II wojna światowa | |||
Czas |
23–24 marca 1945 | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium | |||
Przyczyna | |||
Wynik |
zwycięstwo Armii Czerwonej | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
50°28′18″N 17°20′03″E |
Oddziały Armii Czerwonej które ryszyły 12 stycznia 1945 z linii Wisły, w marcu w ramach operacji górnośląskiej dotarły na przedpola Nysy, będącej silnym węzłem niemieckiej obrony[1]. W połowie marca w Nysie i okolicach powieszonych zostało 22 dezerterów z armii niemieckiej. Ich zwłoki nie zostały pochowane, lecz wisiały dla odstraszenia innych żołnierzy zamierzających pójść w ich ślady[2]. Do ataku na miasto wyznaczono 117 Korpus Piechoty mjra Wasilija Trubaczewa, 6 Gwardyjski Korpus Zmechanizowany płka Wasyla Koreckiego i 10 Gwardyjski Korpus Pancerny płk Niła Czuprowa[3], z 21 Armii i 4 Armii Pancernej[4].
Po krótkiej nawale ogniowej (z powodu braku amunicji), 23 marca 1945 o godz. 8.10 rozpoczęto natarcie na przedpola miasta przygotowanego do obrony okrężnej. Niemieckie pozycje obsadzone zostały przez oddziały 20 Dywizji Pancernej, 1 Dywizji Pancernej Hermanna Göringa, 2 brygada niszczycieli czołgów, pułk policyjny Kreitzhofen i 273 batalion Volkssturmu. Walki miały zacięty zacięty charakter i połączone były z niemieckimi kontratakami. W wyniku wymiany ognia zniszczeniu uległa około połowa Nysy.
Przełamania niemieckich linni dokonali żołnierze ze 117 i 55 Korpusu Piechoty, natomiast oddziałowi z 6 Korpusu Zmechanizowanego udało się z marszu zająć most na przepływającej przez miasto Nysie Kłodzkiej. Miasto zostało zdobyte już następnego dnia, ponieważ główne siły wycofały się z miasta i zajęły dogodniejsze pozycje do obrony[5]. Poinformowany o tym feldmarszałek Ferdinand Schörner rozkazał rozstrzelać dowództwo nyskiego garnizonu[6]. Jako zbrodniarz wojenny Schörner był więziony przez Związek Radziecki w latach 1945-1955, następnie sąd RFN skazał go na karę czterech i pół roku więzienia[7].
Po zdobyciu Nysy żołnierze Armii Czerwonej dopuścili się gwałtów na zakonnicach, wiele z nich zabijając. Dokonali tego z zemsty podsycanej m.in. przez Ilię Erenburga: Bądźcie posłuszni rozkazom towarzysza Stalina i zmiażdźcie faszystowską bestię w jej norze. Zniszczcie rasową dumę niemieckich kobiet. Weźcie je jako zasłużone łupy wojenne[8].