Black Arrow
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Black Arrow (nazwa pisana oficjalnie wielkimi literami: BLACK ARROW[3]) – brytyjska rakieta nośna. Zbudowano ją w latach sześćdziesiątych i wykorzystano podczas czterech lotów w latach 1969–1971. Jej ostatni lot był pierwszym udanym lotem orbitalnym przeprowadzonym przez Wielką Brytanię, podczas którego satelita Prospero został umieszczony na niskiej orbicie okołoziemskiej.
Model rakiety Black Arrow w australijskiej miejscowości Woomera | |
Producent |
Royal Aircraft Establishment |
---|---|
Data pierwszego startu |
27 czerwca 1969 |
Data ostatniego startu |
28 października 1971 |
Statystyki | |
Wszystkie starty |
4 |
Udane starty |
2 (50%) |
Nieudane starty |
2 |
Zdolność wynoszenia | |
Siła ciągu przy starcie |
215 kN |
Wymiary | |
Długość |
13[1] m |
Średnica |
2[2] m |
Masa całkowita |
18 130[1] kg |
Stopnie rakiety | |
Stopień 0. |
Black Knight |
Stopień 1. |
Waxwing |
Black Arrow powstała w trakcie badań prowadzonych przez Royal Aircraft Establishment nad rakietami nośnymi w oparciu o rakietę Black Knight[4]. Projekt został autoryzowany w 1964 roku. Początkowo rakieta konstruowana była przez brytyjską spółkę Saunders-Roe, a potem – w wyniku fuzji – przez spółkę Westland Aircraft.
Black Arrow była trójstopniową rakietą, zasilaną naftą RP-1 i stężonym nadtlenkiem wodoru[5]. Wycofano ją już po czterech lotach na rzecz amerykańskich rakiet Scout, które Ministerstwo Obrony uznało za tańsze niż utrzymanie projektu Black Arrow[6].