Bob Wilkinson
angielski rugbysta / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bob Wilkinson (ur. 25 lipca 1951 w Luton, zm. 1 lutego 2021) – angielski rugbysta grający na pozycji wspieracza, reprezentant kraju.
Pełne imię i nazwisko |
Robert Michael Wilkinson | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||
Data śmierci | |||||||||||
Rugby union | |||||||||||
Pozycja | |||||||||||
Kariera seniorska | |||||||||||
| |||||||||||
Reprezentacja narodowa | |||||||||||
|
Uczęszczał do St Albans School, a następnie studiował na University of Cambridge, gdzie reprezentował barwy uniwersyteckiego zespołu rugby, w tym trzykrotnie (1971–1973) w Varsity Match przeciwko drużynie z Oxford[1]. Na poziomie klubowym przez całą karierę związany był z Bedford Blues, w którym – także jako kapitan – w latach 1969–1985 wystąpił 311 razy zdobywając 37 przyłożeń. Największym sukcesem klubu w tym okresie był triumf w RFU Club Competition w roku 1975[1][2]. W angielskiej reprezentacji zadebiutował podczas tournée do Australii w 1975 roku, przeciw Wallabies zagrał również na początku stycznia 1976 roku. Wystąpił następnie w całej kampanii Pucharu Pięciu Narodów, po czym selekcjonerzy zwrócili się ku innym zawodnikom, o mocniejszej posturze jak Maurice Colclough. Łącznie zatem w latach 1975–1976 rozegrał sześć testmeczów, a we wszystkich jego partnerem w drugiej linii młyna był Bill Beaumont[3][2][1].
W latach 1972–1984 zapraszany był do gry w barwach Barbarians, w tym także w meczu z Nową Zelandią w 1973 roku[4].
Prowadził firmę importową specjalizującą się w bananach[1]. Żonaty z Sally, czterech synów[2].