Brama Bernardyńska na Wawelu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Brama Bernardyńska – jedna z bram wjazdowych na wzgórzu wawelskim, położona w południowej części wzgórza, w pobliżu baszty Sandomierskiej. Zbudowana wg projektu architekta Adolfa Szyszko-Bohusza w okresie okupacji hitlerowskiej na miejscu bramy z mostem zwodzonym – jednej z 4 bram fortecznych wzniesionych w latach 1849–1854 przez Austriaków w trakcie przekształcania Wawelu w cytadelę twierdzy Kraków.
nr rej. A-07 z 20 lutego 1933[1] | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Miejscowość | |||
Adres | |||
Architekt |
Adolf Szyszko-Bohusz | ||
Rozpoczęcie budowy |
15 października 1942 | ||
Ukończenie budowy |
grudzień 1942 | ||
Plan budynku | |||
50°03′10,4″N 19°56′07,5″E | |||
|
Projektowanie bramy rozpoczął Adolf Szyszko-Bohusz w kwietniu 1941 roku, jednak po odrzuceniu pierwszego projektu, powstał w okresie od sierpnia do września 1942 drugi projekt[2]. W czerwcu 1941 roku odbył się przetarg, który wygrała firma Hochtief. Firma ta po wyburzeniu bramy austriackiej zrealizowała prace budowlane do 13 marca 1943 roku[2]. Prace kamieniarskie takie jak detale z ciosów wapiennych wykonała krakowska firma H. Gryzmołowicza[2]. Na bramie miał być zamontowany orzeł, ale zamiaru tego nie zrealizowano[2]. Korpus bramy był gotowy z końcem grudnia 1942, a następnie otwór przejazdu zamknięto broną przesuwaną przy pomocy mechanizmu sporządzonego wg projektu fabryki Zieleniewskich w Krakowie[2].
- Austriacka brama wjazdowa, wyburzona przez Niemców