Bujaczy Wierch
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bujaczy Wierch (niem. Stiernberg, słow. Bujačí vrch, węg. Bikahegy[1]. 1947 m) – rozłożysty masyw o długości ok. 1,3 km we wschodniej części grani głównej Tatr Bielskich na Słowacji. Jest ostatnim wysokim wzniesieniem we wschodniej części Tatr[2].
Widok na Bujaczy Wierch z Fajksowej Czuby | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Położenie | |||
Pasmo | |||
Wysokość |
1947 m n.p.m. | ||
Wybitność |
48 m | ||
49°13′49″N 20°15′54″E | |||
|
Nazwa Bujaczego Wierchu pochodzi od słowa bujak, oznaczającego w gwarze podtatrzańskiej byka albo buhaja, i wiąże się z hodowlą i wypasem bydła, prowadzonymi przez wiele wieków na terenie Tatr Bielskich. Nazwy tej w literaturze po raz pierwszy użył geograf Antoni Rehman[3].
Podawana jest różna wysokość Bujaczego Wierchu. Przyczyną tego są wznoszące się w jego zachodniej grani turniczki zwane Apostołami. Najwyższa z nich ma wysokość 1960 m i często taka wysokość podawana jest dla tego szczytu. Właściwy wierzchołek Bujaczego Wierchu to oddzielona od Apostołów płytkim siodełkiem długa, nieznacznie tylko obniżająca się ku wschodowi grań. Jej najwyższy, zachodni koniec ma wysokość 1947 m i taka jest wysokość Bujaczego Wierchu[4].