Camel (zespół muzyczny)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Camel – brytyjska grupa grająca rock progresywny, aktywna z przerwami od 1971 do dziś.
Ten artykuł dotyczy brytyjskiej grupy rockowej. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa. |
Colin Bass, Denis Clement i Andrew Latimer podczas koncertu w Holandii (2003) | |||
Rok założenia | |||
---|---|---|---|
Pochodzenie | |||
Gatunek | |||
Aktywność | |||
Wydawnictwo | |||
Skład | |||
Andrew Latimer Colin Bass | |||
Byli członkowie | |||
Doug Ferguson Andy Ward Peter Bardens Mel Collins Richard Sinclair Jan Schelhaas Kit Watkins David Paton Chris Rainbow Ton Scherpenzeel Paul Burgess Mickey Simmonds Dave Stewart Guy Le Blanc Denis Clement | |||
| |||
Strona internetowa |
W czasie swej długoletniej działalności grupa przeszła wiele zmian personalnych i jedynym muzykiem grającym w zespole przez wszystkie lata był jej współzałożyciel i lider – Andy Latimer.
Muzyka grupy charakteryzowała się bogatym brzmieniem opartym na melodyjnej grze gitary i elektronicznych instrumentów klawiszowych. Ważnym elementem w muzyce Camela jest improwizacja. Wyraźnie też słychać w niej wpływy muzyki poważnej, jazzu i hard rocka.
Do najważniejszych albumów należą: Camel, Mirage, Nude (album koncepcyjny opowiadający historię Japończyka, który po zakończeniu wojny siedzi w dżungli przez 20 lat czekając na nowy rozkaz). Drugim koncept albumem grupy jest wydany w 1975 roku The Snow Goose, oparty na książce Paula Gallico pod tym samym tytułem.
W twórczości grupy można odróżnić 2 etapy: pierwszy bardziej progresywny, który odznaczał się używaniem dużej ilości organów oraz fletu. Drugi okres, trwający od płyty Stationary Traveller, jest okresem spod znaku rocka artystycznego z użyciem instrumentów „tradycyjnych” oraz smyczkowych. Muzykę grupy w obu okresach cechują oryginalne teksty piosenek.
Wartą zauważenia jest też struktura obu albumów koncepcyjnych (Nude, The Snow Goose): pierwsze 3-4 utwory są jakby swoistym wprowadzeniem do treści właściwej płyt. Są to krótsze utwory, w których główny nacisk jest kładziony na melodykę, a rolę drugoplanową odgrywają inne cechy. Następnie następują 2 „poważniejsze” utwory. Ta kolejność różni się pomiędzy dwoma albumami, ponieważ Nude ma 15 nagrań, a Snow Goose 16 (2 ostatnie to nagrania koncertowe).
W 2000 roku jeden z muzyków grupy, Colin Bass, zagrał koncert dla radiowej Trójki.
Ważnym etapem w istnieniu grupy były albumy: Dust and Dreams, Harbour of Tears, Rajaz (w którym słychać fascynacje muzyką wschodnią) oraz A Nod and a Wink. Są to niemalże solowe albumy Andy’ego Latimera.