Caspar Friedrich Wolff
niemiecki lekarz, anatom, fizjolog i embriolog / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Caspar Friedrich Wolff (ur. 18 stycznia 1734 w Berlinie[1], zm. 22 lutego 1794 w Petersburgu[1]) – niemiecki lekarz, anatom, fizjolog i embriolog.
Pochodził z rodziny mieszczańskiej; był synem krawca[2]. Studiował medycynę w Berlinie[1]. Później przeniósł się na studia wyższego stopnia na Uniwersytet w Halle, który ukończył w 1759[1]. Był twórcą teorii epigenezy[1]. Jej założenia opisał w swojej pracy doktorskiej[1]. Jego praca przyczyniła się do późniejszego obalenia teorii preformacji[1]. Kontrowersje towarzyszące dysertacji spowodowały, że Wolff miał trudności ze znalezieniem posady na uczelni[1]. W 1761 zatrudnił się jako chirurg w armii Królestwa Prus[1]. W 1764 wydał pracę pt. Theorie von der Generation, w której podtrzymywał swój atak na teorię preformacji[1]. W 1767 został profesorem na Uniwersytecie w Petersburgu[1]. W stolicy Rosji pozostawał do końca życia[2]. Jego głównym adwersarzem naukowym był Albrecht von Haller, gorący zwolennik teorii preformacji[2]. Idea Wolffa nie została przyjęta w nauce za jego życia[2]. Z początkiem XIX wieku Johann Friedrich Meckel przełożył jego pracę na język niemiecki, co spowodowało wzrost popularności epigenezy[2].
Na jego cześć nazwano moczowody pierwotne[3].