Chitarrone
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Chitarrone (kitaron[1]) – rodzaj lutni. Strunowy szarpany instrument muzyczny, popularny od XVI do XVIII wieku[2][3].
Klasyfikacja naukowa | |||
321.321-5 | |||
Klasyfikacja popularna | |||
strunowy, szarpany | |||
Podobne instrumenty | |||
|
Jest typem arcylutni; ma szyjkę długości ok. 120 cm, i korpus lutni. Posiada struny melodyczne (1 pojedyncza i 5 podwójnych) oraz struny basowe w liczbie 5-8. Instrument ten miał szerokie możliwości gry akordowej (wielogłosowej). Wykorzystywany do akompaniamentu przy utworach wokalnych i kameralnych jako instrument realizujący basso continuo[4].
Był prawdopodobnie pierwszą skonstruowaną arcylutnią. Powstał we Włoszech. Ma wysokość dorosłego człowieka[5]. Komora kołkowa nie jest w nim odgięta, jak w klasycznej lutni, lecz prosta, przechodząca w znacznie wydłużoną szyjkę zakończoną drugą komorą kołkową dla strun burdonowych (5–8 sztuk[4])[3]. Michael Praetorius wyróżnił trzy główne rodzaje chitarrone: padewski (długości ok. 215 cm, z ośmioma parami strun melodycznych), rzymski (długości ok. 185 cm, z sześcioma parami strun melodycznych) oraz boloński (z metalowymi strunami)[5].