Czerwony terror w Hiszpanii
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Czerwony terror w Hiszpanii (hiszp. Terror Rojo en España) – nazwa nadana przez historyków na określenie działań o charakterze zbrodniczym popełnionych przez lewicowe oddziały (zwolenników republiki)[1][2] w Hiszpanii w latach 1930–1939. W wyniku antykatolickich prześladowań religijnych śmierć poniosło kilkadziesiąt tysięcy ofiar wiernych świeckich i 6832 członków kleru katolickiego, a zniszczeniu uległo 2000 świątyń[3], śmierć poniosło również około 2365 członków innych wyznań[4].
Terror obejmował także prześladowania, mordy i tortury stosowane wobec właścicieli ziemskich, przemysłowców i polityków[5]. Najbardziej znanym przykładem czerwonego terroru jest „masakra w Paracuellos” w listopadzie 1936 roku; zamordowano wówczas więźniów z madryckiego więzienia Antón i Modelo[6]. Bezpośrednią odpowiedzialność za mord dokonany na więźniach ponosi Santiago Carrillo, szef Rady Porządku Publicznego w Juncie Madryckiej, i jego zastępca Segundo Serrano Poncela[7]. Czerwony terror nie obejmuje walk frakcyjnych wewnątrz lewicy, np. dni majowych w Barcelonie.