Czterej policjanci
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Czterej policjanci, inaczej wielka czwórka – główni alianci z czasów II wojny światowej: Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, ZSRR i Chiny. Koncepcja „wielkiej czwórki” pochodziła od prezydenta USA Franklina Delano Roosevelta. Wyobrażał sobie, że przyszła Organizacja Narodów Zjednoczonych składać będzie się z trzech ciał: kierowniczego, składającego się z przedstawicieli wielkiej czwórki, wykonawczego, również z udziałem tych samych mocarstw (działających jako „czterej policjanci” lub „czterej szeryfowie”) i na koniec zgromadzenia ogólnego, w którym zasiadać mieli reprezentanci krajów członkowskich ONZ[1].
Czterej policjanci mieli odpowiadać za utrzymanie porządku w swoich strefach wpływów: Wielka Brytania na obszarze swego imperium i w Europie Zachodniej; Związek Radziecki w Europie Wschodniej i Azji Środkowej; Chiny w Azji Wschodniej i w rejonie zachodniego Pacyfiku; Stany Zjednoczone na półkuli zachodniej. By zapobiec przyszłym wojnom wszystkie kraje, oprócz wielkiej czwórki, miałyby zostać rozbrojone. Tylko czterej policjanci mieliby prawo posiadać broń ofensywną, o sile rażenia większej niż karabin[2]. Czterej policjanci zostali prominentnymi stałymi członkami Rady Bezpieczeństwa, ale ich siła oddziaływania znacząco malała wraz z kolejnymi kryzysami na arenie międzynarodowej i rosnącą krytyką oponentów[3]. Na wniosek Churchilla członkiem Rady Bezpieczeństwa została Francja, a wypadły z niej, po roku 1949, komunistyczne Chiny.