Dietyloamina – organiczny związek chemiczny, amina drugorzędowa.
Szybkie fakty Nazewnictwo, Wzór sumaryczny ...
Dietyloamina
|
Nazewnictwo |
|
Nomenklatura systematyczna (IUPAC) |
N-etyloetanoamina |
Inne nazwy i oznaczenia |
dwuetyloamina |
|
Ogólne informacje |
Wzór sumaryczny |
C4H11N |
Inne wzory |
CH3CH2NHCH2CH3, C2H5NHC2H5 |
Masa molowa |
73,14 g/mol |
Wygląd |
przezroczysta, bezbarwna, łatwopalna ciecz[1] o zapachu amoniaku[2] |
Identyfikacja |
Numer CAS |
109-89-7 20726-63-0 (octan) 6274-12-0 (bromowodorek) 660-68-4 (chlorowodorek) |
PubChem |
8021 |
|
InChI |
InChI=1S/C4H11N/c1-3-5-4-2/h5H,3-4H2,1-2H3 |
InChIKey |
HPNMFZURTQLUMO-UHFFFAOYSA-N |
|
Właściwości |
|
Gęstość |
0,707 g/cm³[3]; ciecz 0,7048 g/cm³ (20 °C)[2]; ciecz |
|
Rozpuszczalność w wodzie |
bez ograniczeń[1][2] |
w innych rozpuszczalnikach |
etanol: bez ograniczeń[1] |
|
Temperatura topnienia |
−50–−49,8 °C[2][3][4] |
Temperatura wrzenia |
55–55,5 °C[1][4][2][3] |
Punkt krytyczny |
224 °C[2]; 36,6 MPa[2] |
logP |
0,58 |
Kwasowość (pKa) |
11,09 |
Lepkość |
0,319 cP[2] |
Napięcie powierzchniowe |
19,85 g/s²[3] 20,19 g/s² (20 °C)[2] |
|
Niebezpieczeństwa |
Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich |
|
Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów |
Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[5] |
|
|
Zwroty H |
H225, H332, H312, H302, H314 |
Zwroty P |
P210, P280, P305+P351+P338, P310 |
|
Europejskie oznakowanie substancji |
oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne |
Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[5] |
|
|
Żrący (C) |
Łatwopalny (F) |
|
|
Zwroty R |
R11, R20/21/22, R35 |
Zwroty S |
S1/2, S3, S16, S26, S29, S36/37/39, S45 |
|
NFPA 704 |
Na podstawie podanego źródła[2] |
|
|
|
Temperatura zapłonu |
−28–−23 °C[2][3] |
Temperatura samozapłonu |
312 °C[2] |
Numer RTECS |
HZ8750000 |
Dawka śmiertelna |
LD50 500 mg/kg (mysz, doustnie) |
|
Podobne związki |
Podobne związki |
dimetyloamina |
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
|
Zamknij
Jest bardzo łatwopalna, rozpuszczalna w wodzie i etanolu.
Dietyloaminę otrzymuje się z amoniaku i etanolu. W wyniku reakcji powstają także etyloamina i trietyloamina. Dietyloamina używana jest jako czynnik antykorozyjny oraz przy produkcji gum, farb, leków i żywic.
Obrót dietyloaminą podlega kontroli, gdyż może ona być używana do produkcji nielegalnych substancji psychoaktywnych.