Dobra martwej ręki
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Dobra martwej ręki – przede wszystkim majątki kościelne nieuczestniczące w obrocie, wolne od podatków do 1789, których nazwa pochodzi od ręki zmarłego, której nie można otworzyć[1], uzyskane głównie w rezultacie nadań panujących i rycerstwa (później szlachty i magnatów). Dobra martwej ręki należące do instytucji świeckich występowały tylko sporadycznie.
W Królestwie Polskim ilość ziemi posiadanej przez kler znacząco zmniejszyły dekrety z 1864 roku[2]. W zamian za przejętą na rzecz skarbu państwa ziemię proboszczom przyznawano stałe pensje w wysokości 300-500 rubli a wikariuszom 150 rubli[3].