Drang nach Osten
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drang nach Osten (niem. „parcie na wschód”) – pojęcie historyczne określające migracje ludności niemieckiej i zgermanizowanej językowo na tereny słowiańskie i nadbałtyckie oraz integracja państw składających się z ludności pochodzenia słowiańskiego z państwami niemieckimi i przyswajanie przez nie języka niemieckiego, stosowane w odniesieniu do czasów średniowiecznych, przełomu XIX i XX wieku oraz w kontekście polityki nazistowskiej w XX wieku. Współcześnie pojęcie to nabrało szerszego kontekstu, odnosząc się również do polonizacji Ukraińców/Białorusinów oraz rusyfikacji rdzennych narodów Syberii[1].
Termin powstał po traktacie wersalskim, kiedy to niemieckie środowiska nacjonalistyczne zaczęły stosować termin Drang nach Westen w odniesieniu do polskich nabytków terytorialnych względem ziem dawnego Cesarstwa Niemieckiego (gł. Górny Śląsk, Pomorze Gdańskie i Wielkopolska)[2].
Koncepcja Drang nach Osten była rdzeniem ideologii nazistowskiej. W Mein Kampf Adolf Hitler deklarował, że pomysł jest niezbędnym elementem jego planów reorganizacyjnych dla Europy. Stwierdził: „To na wschód, tylko i zawsze na wschód, żyły naszej rasy muszą się rozszerzać. Jest to kierunek, który sama natura ustanowiła dla ekspansji ludów niemieckich”[3].