Drzeworyt sztorcowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drzeworyt sztorcowy (inaczej czołowy, poprzeczny, rylcowy) – technika graficzna druku wypukłego, którego twórcą był Thomas Bewick w 1790 roku.
Najbardziej znane drzeworyty Thomasa Bewicka, wykonane tą techniką, pochodzą z książki A History of British Birds, wydanej w latach 1797–1804, której jest jednocześnie autorem i ilustratorem[1].
Do 1790 roku drzeworyt wycinany był w desce wzdłuż słoi. Thomas Bewick wykonał drzeworyt na desce ciętej poprzecznie z bukszpanu[2]. Bukszpan jest gęstym drzewem z drobnymi słojami. Umożliwiał on swobodne używanie małych rylców, którymi można było dokładnie odtworzyć kreskowy rysunek, ale także formować precyzyjne cienie, półtony i światła kopiowanego obiektu, zwykle rzeźb lub obrazów[2]. Pracując nad tą techniką graficzną, będącą odbiciem lustrzanym reprodukowanego obiektu, drzeworytnicy często posługiwali się lusterkiem[3]. Powstawanie drzeworytu najczęściej odbywało się poprzez odbicie pierwowzoru na klocku drzeworytniczym[3].