Egzekucje w ruinach getta warszawskiego (1943–1944)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Egzekucje w ruinach getta warszawskiego (1943–1944) – masowe egzekucje polskich więźniów politycznych oraz osób narodowości żydowskiej dokonywane potajemnie przez okupantów niemieckich w ruinach getta warszawskiego.
Więźniów przywożonych spoza getta Niemcy rozstrzeliwali na terenie „żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej w Warszawie” już latem 1942. Tego typu egzekucje nabrały jednak masowego charakteru dopiero od połowy maja 1943 – a więc po stłumieniu powstania w getcie warszawskim i rozpoczęciu systematycznego wyburzania dzielnicy. Akcja eksterminacyjna w ruinach getta prowadzona była odtąd nieprzerwanie aż do wybuchu powstania warszawskiego w sierpniu 1944. Łącznie funkcjonariusze SS i policji niemieckiej rozstrzelali tam kilkanaście tysięcy osób – polskich zakładników (przede wszystkim więźniów Pawiaka oraz zwykłych mieszkańców miasta zatrzymywanych w czasie masowych łapanek), jak również Żydów schwytanych po „aryjskiej stronie”.